Ég verð að koma þessu frá mér. Um mig. Ég er 46 ára gamall og vinn í banka – og ég hef lifað allt líf mitt í andstæðu við það sem ég vildi. Allir draumar mínir, öll ástríða mín, horfin. Í stöðugu 9-7 starfi. 6 daga vikunnar. Í 26 ár. Ég fór öruggu leiðina í einu og öllu – sem að lokum breytti því hver ég er.
Í dag komst ég að því að konan mín hefur haldið fram hjá mér í 10 ár. Sonur minn ber engar tilfinningar í minn garð. Ég átta mig á því að ég missti af jarðaför föður míns út af engu. Ég kláraði ekki skáldsöguna sem ég var að vinna að, ég ferðaðist ekki um heiminn til að hjálpa heimilislausum. Allir þessir hlutir sem ég var öruggur með að ég myndi gera þegar ég var um tvítugt. Ef ungi ég myndi sjá mig í dag, myndi hann kýla mig í andlitið. Ég mun koma að því hvernig draumar mínir fóru til fjandans.
Byrjum með lýsingu á mér þegar ég var tvítugur. Það virðist bara hafa verið í gær þegar ég var viss um að breyta heiminum. Fólk elskaði mig – og ég elskaði fólk. Ég var frumlegur, kreatívur, spontant, áhættusækinn og frábær í mannlegum samskiptum. Ég átti tvo drauma. Sá fyrsti var að skrifa bók. Annar var að ferðast um heiminn og hjálpa fátækum og heimilislausum. Ég hafði verið með kærustunni minni í fjögur ár. Ung ást. Hún elskaði hvað ég var orkumikill og hvernig ég lét fólk hlæja og líða vel með sjálft sig. Ég vissi að bókin mín myndi breyta heiminum. Ég ætlaði að sýna hvernig allir líta mismunandi á líf sitt – hvernig “slæmt” er alltaf bara skilgreiningaratriði þar sem allir eru að reyna að gera það besta fyrir sjálfa sig. Ég var kominn með 70 blaðsíður þegar ég var tvítugur. Ég er enn þá á blaðsíðu 70 nú þegar ég er 46 ára. Þegar ég var tvítugur hafði ég þegar farið til Nýja Sjálands og Filippseyja. Ég planaði að fara um Asíu, svo Evrópu og svo Ameríku. Í dag hef ég enn bara farið til Nýja Sjálands og Filippseyja.
Nú komum við að því hvar þetta fór allt til fjandans. Stærsta eftirsjá mín. Ég var tvítugur. Ég var einbirni. Ég þurfti stöðugleika. Ég þurfti að fá góða vinnu, sem myndi sjá fyrir mér. Að helga líf mitt 9-7 vinnu. Hvað var ég að hugsa? Hvernig gæti ég sjálfur lifað – ef vinnan væri líf mitt. Eftir að ég kom heim, borðaði ég kvöldmat, undirbjó næsta dag í vinnunni og fór að sofa klukkan 10 til að geta vaknað klukkan 6 næsta dag. Guð ég man ekki einu sinni hvenær ég svaf hjá konunni minni síðast.
Í gær viðurkenndi konan mín að hún hefði haldið fram hjá mér í 10 ár. Það virðist vera langur tími, en ég get ekki sagt að ég skilji nákvæmlega hversu langur. Þetta særir mig ekki einu sinni. Hún segir það sé út af því að ég er breyttur. Ég er ekki sá maður sem ég var. Hvað hef ég verið að gera undanfarin 10 ár? Fyrir utan vinnu, þá get ég sagt bara ekkert. Ekki var ég góður eiginmaður. Ekki verandi ÉG. Hver er ég? Hvað kom fyrir mig? Ég bað ekki einu sinni um skilnað eða öskraði eða grét. Ég fann EKKERT. Nú finn ég tár koma meðan ég skrifa þetta. En ekki af því konan mín hélt fram hjá mér – heldur af því ég átta mig á því að ég hef verið að deyja inni í mér. Hvað varð um manninn sem elskaði fjör og áhættur? Orkuríku manneskjuna sem var ég, sem þráði að breyta heiminum? Ég man eftir að hafa verið boðið á stefnumót af vinsælustu stelpunni í skólanum, en ég neitaði fyrir konuna mína. Guð – ég var mjög vinsæll hjá stelpum í menntaskóla. Og í háskóla líka. En ég var tryggur. Ég kannaði ekki alla möguleikana í lífinu. Ég lærði alla daga.
Munið öll ferðalögin og bókaskrifin sem ég sagði frá? Það var bara á fyrstu árum háskólans. Ég vann aukavinnu og eyddi öllu sem ég átti. Nú spara ég hvern eyri. Ég man ekki eftir tímapunkti sem ég eyddi pening í eitthvað skemmtilegt. Eða eitthvað fyrir sjálfan mig. Hvað vil ég eiginlega núna?
Faðir minn dó fyrir 10 árum. Ég man eftir að hafa fengið símtöl frá mömmu, sem sagði mér að hann væri að verða veikari og veikari. Ég var uppteknari og uppteknari, alveg að fá stöðuhækkun. Ég frestaði því að heimsækja hann, vonaðist til að hann myndi endast til að hitta mig. Hann dó, og ég fékk stöðuhækkunina mína. Ég hef ekki séð hann í 15 ár. Þegar hann dó, sagði ég ég við sjálfan mig að það skipti ekki máli úr þessu hvort ég myndi sjá hann. Ég sannfærði sjálfan mig um það að þar sem hann var dáinn, þá myndi það ekki skipta máli. HVAÐ VAR ÉG AÐ HUGSA? Að búa til endalausar afsakanir til að fresta hlutum – alltaf að tefja og ýta á undan mér. Allt þetta leiðir að einu: ENGU. Ég sannfærði sjálfan mig um að fjárhagslegt öryggi skipti öllu máli. Ég veit núna að það er ekki þannig. Ég sé eftir að hafa ekki nýtt orkuna meðan ég hafði hana. Ástríðu mína, æsku. Ég sé eftir að hafa látið vinnuna taka yfir líf mitt. Ég sé eftir að hafa verið afleitur eiginmaður. Að vera ekki tilfinningalega til staðar fyrir son minn. Verandi helvítis tilfinningalaust veski.
Ef þú ert að lesa þetta – og allt líf þitt er framundan bara gerðu það fyrir mig: EKKI FRESTA. Ekki bíða með drauma þína. Nýttu orku þína, ástríðu. Ekki vera alltaf á Internetinu í frítíma þínum (nema ástríða þín þarfnist þess). Gerðu eitthvað við líf þitt meðan þú ert ung/ur. Ekki fara að búa um tvítugt. Ekki gleyma vinum þínum og fjölskyldu. Ekki gleyma þér! Ekki sóa lífi þínu. Metnaði þínum. Eins og ég gerði við minn. Ekki verða ég.