„Ég kem af gamla skólanum. Veistu hver var besta meðferðin sem ég fékk þegar ég var unglingur? 78 ára gamall bóndi sem kenndi mér að vinna – sem heyrði mig og sá. Ég man ekkert eftir þessum sálfræðiprikum sem ég sat hjá og voru að spyrja: „Hvernig líður þér?“ – þá fór ég bara í eitthvað leikrit sem heitir kamelljónið. Þá fellur maður bara inn í umhverfið og segir það sem maður á að segja,“ segir Davíð Bergmann Davíðsson sem hefur unnið með börnum í vanda frá árinu 1994. Hann hefur mikla reynslu sem nýtist honum í starfi og deildi því með Kiddu Svarfdal í hlaðvarpsþættinum „Fullorðins“ á hlaðvarpsveitunni Brotkast hvað hann sér sem lausnina á fjölþættum vanda ungmenna í dag.
„Ég ætla að nota orðin hjá vini mínum honum Simma. Við þurfum að vera í skynsemishyggju og raunhyggju. Hver er raunveruleikinn? Við þurfum kannski að fara svolítið í þetta gamla. Í Fjölsmiðjunni þar sem ég er að vinna með einstaklinga þá er ég ekkert mikið að spjalla við þau um eða kafa ofan í naflann á þeim og spyrja hvað það er við lífið sem er erfitt. Ég er þarna til að heyra þau og sjá. Þú veist hvað ég meina þegar ég segi að kafa í naflann. Þetta er ekki vettvangurinn til þess að ræða þannig hluti. Þegar ég vann í Mótorsmiðjunni í gamla daga þá komu oft strákar til mín þangað frá brottnum heimilum og með allt í steik í kringum sig. Hvenær var vettvangurinn til að fara að tala um hlutina – var það þegar við sátum við skrifborð? Nei. Það var þegar þeir voru kannski að skrúfa í hjóli og þá kom kannski upp: „Pabbi lemur mömmu“ – þá var allt í einu kominn vettvangur til að ræða hlutina,“ segir Davíð Bergmann sem telur þessar formlegu viðtalsmeðferðir gera lítið gagn – að minnsta kosti miklu minna gagn en samtal tveggja einstaklinga á milli við aðstæður þar sem hvorugur aðilinn er skyldugur til þess að ræða hlutina.
Kaffilepjandi og jakkafataklæddir sérfræðingar
„Ég held að ég hafi farið í fyrsta viðtalið ´94 og þá að tala um nákvæmlega það sama og við erum að gera núna og það hefur ekkert breyst. Ég sat í einni nefnd 1999 – þá hafði Margrét Frímannsdóttir samband við mig sem var þá þingmaður. Hún hafði þá potað mér í nefnd um unga afbrotamenn – talaði við Þorstein Pálsson þáverandi dómsmálaráðherra og ég fékk að sitja í þessari nefnd. Ég gleymi því ekki þegar ég mætti. Ég kom þarna inn og þarna sátu ráðuneytisstjórar einhverjir, forstjóri Barnaverndarstofu og eitthvað fólk í jakkafötum sem borðaði vínarbrauð og drakk kaffi og niðurstaðan var að fjölga um eitt rými í Háholti sem fangelsisúrræði. Vel að merkja. Háholt? Af hverju í ósköpunum er það batterí ekki opið. Það er sérhannað húsnæði fyrir unga drengi í afbrotum. Það er lokað.“
„Afhverju?“ spyr Kidda.
„Því það var einn sérfræðingurinn sem sagði einn daginn: „Heyrðu, það er módel í Danmörku sem segir að stofnanir séu ekki góðar. Við skulum bara loka þessu, gefa þeim vítamín og hitta þau heima.“
Davíð Bergmann er ekkert að skafa utan af hlutunum í þessu fræðandi en jafnframt bráðskemmtilega viðtali við mann sem hefur unnið með börnum og unglingum í þrjá áratugi og talar frá hjartanu og af reynslu. Þú getur hlustað og horft á allt viðtalið með áskrift að hlaðvarpsveitu Brotkast þar sem „Fullorðins“ með Kiddu Svarfdal er að finna. Þú getur nælt þér í áskrift hér.