eftir Rajan Parrikar
Nýleg grein mín, Íslenskar konur – leiða þjóðina til tortímingar, hefur vakið hörð viðbrögð. Þótt ég sé ekki á Facebook eða í öðrum bergmálshellum samfélagsmiðla sem Íslendingar sækja, hef ég fengið sýnishorn af þeirri úlfúð sem greinin vakti. Þessi athugasemd er viðbragð mitt við hluta þessara viðbragða.
Leyfum okkur að afgreiða hina barnalegustu mótbáru fyrst: hneykslan yfir því að „Indverji“ hafi dirfst að skrifa þetta. Slík viðbrögð eru auðkenni hugsunarlausra og óupplýstra einstaklinga. Þeir sem búa yfir þroskaðri hugsun meta röksemdir út frá gildi þeirra, ekki uppruna sendiboðans. Væri reiðin ykkar önnur ef Íslendingur hefði skrifað þetta? Ef svo er, mæli ég með að þið einblínið minna á uppruna minn og frekar á innihald gagnrýninnar.
Önnur athugasemd sem ég mætti var að ég hafi ósanngjarnt einbeitt mér að íslenskum konum, með því fylgdi nöldur um að íslenskir karlar séu ekki yfir gagnrýni hafnir. Það, auðvitað, er sjálfsögð staðreynd. Margir íslenskir karlmenn á fimmtugs- og sextugsaldri haga sér eins og hormónabólgnir unglingar, fastir í stöðnuðu þroskaferli. Ætlun mín var hvorki að afmá þeirra brot né að semja yfirgripsmikla ásökun um öll samfélagsmein sem hrjá Ísland. Gagnrýni mín beindist að sérstakri klíku: róttækum íslenskum konum sem hafa sölsað undir sig áhrifastöður, kæft fjölbreytni skoðana, skapað eitrað andrúmsloft óumburðarlyndis og leitt þjóðina í núverandi upplausn.
Öfgamenn sem telja að börn þurfi að kynnast klámi í leikskóla
Hugsið til Katrínar Jakobsdóttur og hennar samherja, arkitekta innflytjenda- og samfélagsstefnu sem hefur leitt Ísland að lýðfræðilegri hengibrún, á meðan menn eins og Bjarni Benediktsson horfðu þægilega í aðra átt. Á nokkrum áratugum er líklegt að Íslendingar verði minnihluti í eigin landi. Þessi raunveruleiki – sem er að gerast fyrir augunum á ykkur – er afsprengi sömu öfgamanna- og kvenna sem telja börn ykkar þurfa kynni af klámi í leikskóla. Að gagnrýna þau beint er ekki aðeins réttmætt; það er nauðsynlegt.
Svo eru það þeir sem grípa til áreiðanleika Wikipedia og vísa í dökkar tölfræði um nauðganir og ofbeldi gegn konum í Indlandi sem meint andsvar við athugasemdum mínum um indverskar konur. Þeir sanna óafvitandi það sem ég er að segja: að þrátt fyrir gríðarlegar áskoranir hafa indverskar konur náð eftirtektarverðum árangri, klifið tinda í iðnaði, stjórnmálum, vísindum og fleiru. Í samanburði eru íslenskar konur fastar í meðalmennsku og kjósa frekar hlýja laug sjálfsupphafningar fram yfir raunverulegan árangur.
Enn undarlegri er valkvæð reiði gagnrýnenda minna. Þeir eru fljótir að vopnvæða tölfræði um ofbeldi á Indlandi en þegja um ofbeldi og misnotkun sem átt hefur sér stað hér á Íslandi – glæpi framda af mönnum frá MENAPT-löndunum sem þeir börðust fyrir að fá hingað til lands.
Á þeim nótum: Gleðileg jól!