Mikið hefur verið skrifað um arfleifð Bjarna Benediktssonar. Samt hefur enginn álitsgjafi náð að greina kjarna málsins, sjón þeirra bundin við skammgóða hrifningu nútímans.
Frá sjónarhorni sögunnar—segjum fimmtíu eða sextíu árum héðan í frá—mun Bjarni Ben líklega verða minnst sem eftirsjáarverður einstaklingur: maður sem stóð fyrir hljóðlátum upplausn Íslands, eins og við þekkjum það.
Áratugurinn 2015–2024, sem átti sér stað undir stjórn hans, markaði vendipunkt—augnablik sem sönn merking þess er enn hulin þeim sem lifa það, en sem framtíðar kynslóðir munu án efa viðurkenna sem afdrifaríkt.
Þetta var tími þar sem stefna íslensku þjóðarinnar var óafturkræft breytt. Lífrænar breytingar, mótaðar af hægum straumum tímans, eru eitt; en það sem gerðist undir stjórn hans var kærulaus umbreyting á menningarlegu og lýðfræðilegu sjálfi Íslands þar sem XD sveif ógætilega í átt að innflytjenda- og félagsstefnum sem voru knúnar áfram af róttækum vinstri öfgamönnum eins og Katrínu Jakobsdóttur.
Hæðir og lægðir
Hagkerfi fara í gegnum hæðir og lægðir, heilbrigðiskerfi má endurbæta, og félagslegar stefnur má leiðrétta—en lýðfræðilegar breytingar eru varanlegar. Þær eru óafturkræfar.
Íhaldsamar spár draga upp dapurlega mynd: innan örfárra áratuga gætu Íslendingar orðið minnihluti í eigin landi ef núverandi þróun heldur áfram.
Frjósemi Íslendinga er á ömurlegu lágmarki, aðeins 1,61, langt undir viðhaldsmörkum. Jafnvel með hóflegum vexti innflytjenda, um 3%, sýna útreikningar að hlutfall Íslendinga gæti fallið niður fyrir helming innan hálfrar aldar.
Og svo er það fíllinn í herberginu: Ísland, sem lengi naut skjóls vegna einangrunar sinnar, varð sigrargripur íslams, sem leitaði sér fótfestu í einu síðasta óáreitta vígi siðmenningar.
Undraverð staðreynd er að þessi sigrargripur var afhentur, og innstreymi fylgjenda íslams var markvisst auðveldað í birtingarmynd hugmyndafræðilegs einfeldningsháttar og yfirþyrmandi vanþekkingar á sögunni.
Alla þessa tíð stóð Bjarni Benediktsson sem áhrifamikill leikandi í íslenskri stjórnmálaelítu og stýrði ákvörðunum sem auðvelduðu þessa umbreytingu.
Óhugsandi fyrir nokkrum árum
Gæti nokkur Íslendingur árið 2014 hafa ímyndað sér framtíð þar sem íslam myndi festa rætur hér, nærvera þess ekki lengur fjarlæg hugmynd heldur vaxandi og áþreifanleg raunveruleiki innan íslensks samfélags?
Samhliða þessari lýðfræðilegu breytingu urðum við vitni að menningarlegri umbyltingu undir forystu Katrínar Jakobsdóttur: dýrkun á „jafnrétti kynjanna“ á kostnað fjölskyldueiningarinnar, innleiðingu trans-kenninga í skóla, fagnaðarlæti BDSM-afbrigðileika og linnulausri framgöngu and-fjölskyldustefnu.
Þetta er ekki bara skoðun; afleiðingarnar eru nú augljósar. Fyrir yngri Íslendinga er það orðið fjarlægur draumur að stofna fjölskyldu eða eignast eigið heimili.
Arfleifð Bjarna Benediktssonar er þannig ein af mistökum þar sem þau skiptu mestu máli: veikur maður sem horfði aðgerðalaus á meðan þetta þjóðfélagslega niðurbrot átti sér stað.
Á sama tíma, ef framtíðarsýn Katrínar Jakobsdóttur hefði náð fullum sigri, væri þessi pistill sjálfur flokkaður—og sóttur til saka—sem „hatursorðræða.“
Í þeirri brengluðu hugarheimi sem vinstri hugmyndafræðingar búa við, er það álitið helgispjöll að viðurkenna augljósar og sjálfsagðar staðreyndir.
Núverandi stjórn?
Núverandi ríkisstjórn, undir yfirráðum klíku sjálfskipaðra „valkyrja,“ sýnir enga brýna þörf á að taka á því mikilvæga máli sem innflytjendastefna er orðin.
Sinnuleysi þeirra er sláandi, en enn alvarlegri áfellisdómur liggur annars staðar. Sú byrði hvílir á íslenskum kjósendum, sem hafa falið þeim vald og með því gefið annað hvort til kynna skeytingarleysi eða óvirka samþykki við þeirri umbreytingu sem þjóðin er nú að ganga í gegnum.
Til að bæta gráu ofan á svart hefur nýstofnuð stjórnarsamstaða nú byrjað að hvísla um að Ísland gangi í ESB—skref sem myndi hraða för þjóðarinnar í gröfina og flýta fyrir menningarlegri og lýðfræðilegri útrýmingu í skjóli „evrópskrar samruna.“
Handan Norðursjóar hafa hneykslismál tengd nauðgunarhringjum pakistanskra múslima í Bretlandi verið áberandi í fyrirsögnum alþjóðlegra fjölmiðla og afhjúpað hryllilegan kost óhefts fjölmenningarhyggju.
Æpandi þöggun
Á Íslandi ríkir hins vegar áberandi þögn fjölmiðla. Í hvert sinn sem innflytjandi er bendlaður við glæpi, leggja íslenskir fjölmiðlar sig fram við að leyna eða sleppa því að nefna hver hinn seki er.
Þetta er sama uppskrift og var notuð í Bretlandi áratugum saman, þar sem stjórnvöld og fjölmiðlar fórnuðu dætrum sínum á altari pólitísks rétttrúnaðar.
Hvar er Katrín Jakobsdóttir, sjálfskipuð „kynjajafnréttisstríðskona,“ í tengslum við hneykslismál um hópnauðganir pakistanskra múslima karla sem hafa skekið Bretland?
Ekki eitt orð. Ekki ein einasta hljóðlaus andvarp.
Og hvar eru íslenskar konur sem nýlega helltu (getuleysu) reiði sinni yfir mig fyrir að benda á augljós sannindi?
Það besta sem þið getið gert er að þreyta þumlana í stafrænum reiðiköstum á samfélagsmiðlum.
Í raunheimum, þar sem það skiptir máli, eruð þið óviðkomandi.
Rajan Parrikar fæddist í Goufylki Indlands, hlaut skaðmenntun í Bandaríkjunum og var endurbættur á Íslandi. Vefsetur hans er https://parrikar.com