Hver einasti Íslendingur ætti að hefja daginn með tveimur ómissandi verkefnum. Þegar þú vaknar, krjúptu á kné og þakkaðu Guði fyrir að þú varst fæddur á þessum himneska stað.
Annað verkefnið?
Gleymdu aldrei því fyrsta.
Fáar þjóðir hafa unnið landafræðilega lottóið, en Ísland gerði það—og stendur nú á barmi þess að sóa þessari verðmætu gjöf.
Hver einasta af þeim 300.000+ íslensku sálum sem draga andann núna hlýtur að hafa safnað lífslangri jákvæðri karma til að fæðast í landi sem er blessunarlega útbúið með benisons sem finnast varla annars staðar.
Hvar á að byrja?
Hreinasta vatn og loft í heiminum. Landslag sem virðist hafa verið mótað af Guði sjálfum. Friður og kyrrð—lúxus í heimi sem er yfirbugaður af óreiðu.
Og, sem skiptir sköpum, einsleit þjóð, sem styður félagslegt samlyndi og gagnkvæmt traust—kostir sem nú eru í hættu vegna ábyrgðarlausra innflytjendastefna sem ógna að sóa þessari ómetanlegu arfleifð.
Að sjálfsögðu útvegar forsjónin sjaldan fullkominn spilastokk.
Þú þarft að þola óstöðugt veður, dimma vetur og brjálæðislegar ranghugmyndir woke-kvenna, sem með aktivisma sínum hafa fært Ísland að bjargbrúninni.
En í heildina er þetta eins nálægt nirvana og hægt er að vonast eftir í Kaliyuga.
Vanþakklæti
Og samt virðast fáir Íslendingar þessarar kynslóðar kunna að meta arf sinn, hvað þá viðkvæmni hans. Margt er sjálfsagt tekið.
Stígðu út fyrir verndarkókon Evrópuborga og Tenerife og farðu austur til að sjá hvernig heimurinn býr—pakkaferðir til Balí teljast ekki með.
Þú gætir snúið aftur með endurnýjaðan skilning, ekki aðeins á lífinu, heldur á Íslandi sjálfu.
Það sem veldur mér heilabrotum er kláði Íslendinga, sem virðast hafa þróað með sér þörf til að skipta sér af óleysanlegum vandamálum heimsins, þegar viska myndi ráðleggja þeim að halda sig til hlés og sinna eigin málum.
En heppni, virðist vera, kallar oft á gleymsku—gleymsku á einstakar blessanir öryggis, friðar og velmegunar sem einangrun veitir.
Lítil þjóð, eftir skilgreiningu, hefur enga raunverulega vigt í alþjóðlegum málum. Ísland hefur ekkert áhrifaafl.
En það er eiginleiki, ekki villur! Af hverju að kalla yfir sig storma í lygnan fjörð?
Smáþjóð ætlar að laga öll heimsins vandamál
Tökum febrúar 2022. Á einni nóttu gekkst þjóðin undir kraftaverkaskiptingu, krjúpandi sem ein manneskja við altari Slava Ukraini.
Fram á þann dag hefði flestum þótt Kænugarður líklega vera skíðasvæði.
En skyndilega voru Íslendingar að flagga úkraínskum fánum á samfélagsmiðlum eins og þeir hefðu verið smíðaðir í kosakkablóðlínum, með heykvísla reidda gegn púknum Pútín.
Síðan kom 7. október 2023.
Eins og þjóðin hefði ekki tæmt alla sína eldmóð sveiflaðist siðferðisvísir hennar nú suðaustur í átt til Mekka, faðmandi fylgjendur dauðakúltins sem kalla ‘Allahu Akbar’ með jafn mikilli ástríðu.
Á einni nóttu urðu Karen og Steini, sem áður voru yfirvöld í Eurovision-hégómaslúðri, að sjálfskipuðum sérfræðingum í miðausturlenskri stjórnmálafræði, haldandi í apað upp narratíf og vafasamar kenningar á borð við Protocol of the Elders of Zion.
Hvaðan kemur þessi hégómi?
Bertrand Russell sagði eitt sinn: „Hégómi, undarlegt nokk, er algengastur meðal mjög heimskra manna.“
Hversu forspár hann var.
Rétt þegar þú hélst að enginn gæti verið heimskari en fyrrverandi utanríkisráðherra Þórdís Kolbrún, birtist arftaki hennar, Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, með loforð um enduruppbyggingarfé fyrir Úkraínu.
Hefur Ísland fundið ósýnilegan goshver af íslenskum krónum, sem gjósi svo ríkulega að afgangurinn fari nú til fjarlægra landa?
Eru eigin vandamál þjóðarinnar—hennar fátæku öldruðu og hrörnandi heilbrigðiskerfi—orðin svo kraftaverkalega leyst að nýja hlutverkið hennar sé að bjarga heiminum?
Hefur Ísland ekki þegar sóað nægum krónum í Úkraínu og Gaza?
Bættu við þessu þeim gríðarlega kostnaði við að hýsa og fæða flóttamenn frá þessum svæðum. Á meðan greinir Morgunblaðið frá því að yfir 25% íslenskra eldri borgara lifi á eða undir fátæktarmörkum.
Íslenska amman sett til hliðar
Hugleiddu þessa mynd: íslensk amma, sett til hliðar í því sem virðist vera breytt salerni á Landspítalanum.
Hvernig finnur ríkisstjórnin peninga fyrir Úkraínu, Gaza og Yazan en ekki fyrir eigin aldraða? Skömm sé þeim!
Ísland hreykir sér af því að vera mannúðarsamfélag.
Er þetta hvernig mannúðarsamfélag fer með ömmur sínar?
Árið 1931 skrifaði Russell:
„Ameríka lánar peninga til Englands, England lánar þá til Þýskalands, Þýskaland verður næstum gjaldþrota í tilraun til að endurgreiða þá í stríðsskaðabætur til Englands og Frakklands, sem eyða þeim í vopnabúnað til að þvinga Þýskaland til að halda áfram að greiða. Slíku kerfi er ekki unnt að ljúka nema með skipulögðum fjöldamorðum, þar sem hver auðæfi sem kunna að vera til í upphafi verða eyðilögð.“
Er þetta ekki óhugnanlega kunnuglegt í dag?
Sjálfsblekking
Fyrr í greininni velti ég fyrir mér hégómanum sem knýr þá blekkingu Íslendinga að þeir hafi alþjóðlega þýðingu.
Svarið liggur ef til vill í tíðarandanum sem við lifum í.
Samfélagsmiðlar magna upp falska tilfinningu um mikilvægi, bæði einstaklingslega og á þjóðargrundvelli.
Nú, knúin áfram af falskri egókennd, ímyndar sér hver og einn að hann hafi eitthvað merkingarfullt fram að færa, þegar þeir gera það, með öllum hlutlægum mælikvörðum, alls ekki.
Í heiðursvott til leiðbeinandans Lorentz sagði Einstein hversu djúpt hann dáði þessi orð hins mikla hollenska eðlisfræðings:
„Ég er ánægður með að tilheyra þjóð sem er of lítil til að fremja stór mistök.“
Með því að eltast við mikilvægi á alþjóðavettvangi hættir Ísland að glata sál sinni heima fyrir.
Rajan Parrikar fæddist í Goufylki Indlands, hlaut skaðmenntun í Bandaríkjunum og var endurbættur á Íslandi. Vefsetur hans er https://parrikar.com