Blaðamanninum Jóhanni Óla Eiðssyni leið um tíma svo illa andlega að hann reyndi að svipta sig lífi. Það tókst ekki en nokkru síðar hugsaði hann ekki aðeins um að meiða sjálfan sig, heldur líka um að meiða aðra. Þetta kemur fram í Bakþönkum Jóhanns í Fréttablaðinu í dag en þar fjallar hann um andleg veikindi og hryðjuverk.
Jóhann hefur áður stigið fram og fjallað um andleg veikindi sín. Það gerði hann í pistli sem meðal annars var birtur á Nútímanum og bar yfirskriftina Að hata barnið sitt. Þar sagði hann frá glímu sinni við þunglyndi og fæðingarþunglyndi.
Pistill: Að hata barnið sitt
Í Bakþönkum dagsins segist Jóhann Óli hafa fylgst með fréttum af hryðjuverkum nýliðinna daga líkt og flestir. Hann segist alltaf verða kvíðinn þegar slíkar árásir eiga sér stað og velta fyrir sér hver viðbrögð þeirra sem stýra hér á landi og herjum heimsins verða í kjölfarið.
„Alltaf þegar slíkar árásir eiga sér stað verð ég kvíðinn. Hver verða viðbrögðin hjá þeim sem stýra hér heima eða herjum heimsins? Það virðist nefnilega vera viðurkennd skoðun að hryðjuverkasamtök séu eitthvað sem hægt sé að slökkva á líkt og álver. Það hefur mér alltaf þótt undarlegt því þau minna mig meira á ófreskjuna Hýdru eða sprotafyrirtæki. Með því að drepa eitt þá býrðu þrjú ný til,“ skrifar Jóhann
Hann segist telja að hryðjuverk séu oft birtingarmynd á vanda sem þrífst í flestum samfélögum.
„Ég held, án þess að hafa lagst í nokkra empíríska skoðun á því efni, að hryðjuverk séu oft birtingarmynd á vanda sem þrífst í flestum samfélögum. Stundum birtist vandinn í því að fólk lokar sig af, aðrir drekka hann í burtu og sumir fyrirfara sér. Enn aðrir ákveða að taka fleiri með sér,“ skrifar Jóhann einnig.
Því næst segir hann frá því að hann hafi verið í þeirri stöðu að reyna að svipta sig lífi. Það hafi þó ekki tekist.
„Skömmu síðar hugsaði ég ekki aðeins um að meiða mig heldur líka um að meiða aðra. Ég sá svo litla von til þess að mér myndi einhvern tímann líða betur að það eina sem ég vildi gera var að láta öðrum líða eins illa og mér. Ég vil helst ekki hugsa þá hugsun til enda hefði öryggisnet mitt hvatt mig áfram, líkt og hryðjuverkasamtök, í stað þess að koma mér til fagfólks,“ skrifar Jóhann Óli.
„Bottomlæn. Reynum að komast hjá jaðarsetningu, útilokun og að ýta fólki fram af einhverri brún. Reynum frekar að hjálpa, því og okkur til bóta,“ segir í lokin.