Frosti Logason, ritstjóri skrifar:
Sjálfstæðisbarátta Íslendinga var löng og ströng. Hún byggðist á þrautseigju og einbeitingu þjóðar sem vildi sjálfstæði frá erlendum yfirráðum og rétt til að móta eigin örlög. Íslenski fáninn, sem við þekkjum í dag, varð til sem tákn þessa sjálfstæðis og þjóðarvilja. Hann er tákn frelsis, fullveldis og samstöðu. Það er því furðulegt og áhyggjuefni að lög um notkun íslenska fánans séu svo ströng að landsmenn geti varla flaggað honum nema á örfáum dögum á ári – á meðan erlendir fánar eru leyfðir á opinberum stöðum eins og Austurvelli og jafnvel á helgum stöðum á borð við Þingvelli.
Þingvellir eru hjarta íslenskrar sjálfstæðissögu. Þar var Alþingi endurreist, og þar var lýst yfir fullveldi þjóðarinnar árið 1944. Að leyfa erlendum fánum að blakta þar er ekki bara virðingarleysi gagnvart íslenskri sögu heldur einnig gagnvart þeirri tilfinningu sem Þingvellir standa fyrir: sjálfstæði, þjóðlegri reisn og sjálfbærni. Sama má segja um Austurvöll, sem hefur í gegnum tíðina verið vettvangur mikilvægra mótmæla og samkomustaður þar sem þjóðin hefur sameinast undir eigin fána.
Það er því óásættanlegt að íslensk fánalög séu svo takmörkuð að þau hamli landsmönnum í að flagga eigin fána. Á meðan erlendir fánar blakta óáreittir á táknrænustu stöðum þjóðarinnar, eru reglur um íslenska fánann svo strangar að þær draga úr getu fólks til að sýna sitt þjóðarstolt. Þessi lög, sem eflaust voru sett í góðri trú, ættu að endurskoðast í ljósi breyttra tíma og viðhorfa.
Sjálfstæðið, sagan og menningin njóti virðingar
Íslendingar þurfa að eiga möguleika á að flagga fánanum sínum, ekki aðeins á opinberum fánadögum, heldur hvenær sem þeir vilja tjá stolt sitt yfir því að vera sjálfstæð og fullvalda þjóð. Við eigum að verja helstu tákn þjóðarinnar – ekki einungis með því að halda þeim í hávegum heldur einnig með því að tryggja að þau séu sýnileg og að virðing þeirra sé í hámarki.
Það er því nauðsynlegt að ræða breytt viðhorf til íslenskra fánalaga, ekki aðeins til að gefa fólki frelsi til að flagga fánanum oftar, heldur einnig til að tryggja að íslensk menning, saga og sjálfstæðisbarátta fái þá virðingu sem hún á skilið. Að leyfa erlendum fánum að blakta þar sem íslenski fáninn á einn heima er merki um skilningsleysi og vanvirðingu sem þarf að lagfæra.
Það er á okkar ábyrgð sem þjóð að tryggja að íslenski fáninn fái að blakta á hverjum þeim stað sem hann á skilið að vera á, sem tákn frelsis okkar og sjálfstæðis – alltaf, en ekki bara á hátíðisdögum.