Íslenskt kvenfólk hefur dálæti á því að slá sig til jafnréttisriddara, að auglýsa sig sem fyrirmyndir um valdeflingu kvenna og kvenréttindi — sjálfshól sem er jafnþreytandi og það er innantómt.
Undir yfirborðinu er tilefnið ekki túskildings virði. Margmærðar (ó)dáðir standast ekki skoðun.
Víst er að margar íslenskar konur eru gæddar ósviknum hæfileikum og hafa unnið sönn afrek. Það á við um fyrsta Íslendinginn sem ég komst í kynni við. En slík gæðablóð falla í skugga fyrirferðarmestu og lítilsigldustu kjaftaska íslensks þjóðfélags, sér í lagi þeirra sem tilheyra woke-vinstrinu og stétt aðgerðasinna.
Sú tiltekna gerð kvenna sem ég vísa til — þær sem tilheyra tegundinni Reykjavicensis — eru upp til hópa tækifærissinnar, þær hafa misnotað kvenréttindabaráttuna í eigin þágu og sölsað til sín valdastöður þrátt fyrir einfeldningshátt og vanhæfni.
„Fokk Feðraveldið“
Það verður að segjast að frelsi er u.þ.b. eina sviðið þar sem íslenskar konur hafa náð stórfelldum framförum. Þær njóta svo sannarlega takmarkalauss frelsis; til að drekka og dópa, reykja úr sér lungun, stunda almennt gjálífi og lauslæti og gelta fokk eins og um hetjudáð væri að ræða. Ekki má gleyma stríðsöskrinu: Fokk feðraveldið!
Í stuttu máli: Frelsisbaráttan sýður yfir. Frelsið til að vera drusla er hápunktur íslensks nútímafemínisma, það er þrekvirkið. En það er fátt um fína drætti þegar kemur að raunverulegum afrekum, framúrskarandi þekkingu og forystu í málum er varða velferð þjóðarinnar.
„Í iðnaði, stjórnmálum, vísindum, listum, frumkvöðlastarfi og víðar hafa indverskar konur komist á toppinn“
Í Indlandi búa konur við formfasta samfélagshætti og hefðbundin (kyn)hlutverk eru enn við lýði. Margar konur standa frammi fyrir krefjandi viðfangsefnum, sér í lagi á svæðum þar sem fátækt eða afturhaldssemi ríkir. En þær blómstra um leið og þær fá tækifæri og þau eru ekki svo fátíð.
Í iðnaði, stjórnmálum, vísindum, listum, frumkvöðlastarfi og víðar hafa indverskar konur komist á toppinn og tekið að sér dæmigerð karlastörf. Indverjar vinna hiklaust undir stjórn kvenna þrátt fyrir útjaskaða staðalímynd um karlaveldiskúgara.
Markmiðið er þó ekki að bera saman réttindi kvenna á milli menningarheima. Það er fremur ætlun mín að varpa ljósi á þann skaða sem svokölluð „kvenréttindabarátta“ hefur valdið Íslandi. Sá sjálfhverfi áróður hefur m.a. fleytt loddurum eins og Katrínu Jakobsdóttur í valdastöður.
Hættulegar konur
Hún og hennar líkar hafa lagt grunninn að andrúmslofti lamandi meðalmennsku og öfundar sem hefur leitt til slakari menntunar, kynvæðingar grunnskólabarna, þráhyggju gagnvart öllu sem tengist kynhneigð og kynvitund, stjórnlausa flóttamanna- og hæliskreppu ásamt straumi innflytjenda frá löndum íslams sem stofnar menningu og arfleifð Íslendinga í stórhættu.
Hvergi er tjónið sem þessar konur valda afdrifaríkara en í ofsafengnum kröfum þeirra um að Íslendingar bjóði fólk frá Miðausturlöndum og Norður-Afríku velkomið.
Íslam og Ísland eru í grundvallaratriðum ósamrýmanleg; aðeins annað tveggja mun spjara sig hér á landi.
Íslam er í eðli sínu andstætt íslenskum siðum og venjum. Þrátt fyrir það hefur hópur íslenskra kvenna tekið ástfóstri við Palestínu og Miðausturlönd í eins konar æði sjálfseyðingarsamkenndar (e. suicidal empathy) og barist hart fyrir innflutningi manna sem aðhyllast þessa háskalegu hugmyndafræði.
Sjá þær ekki hvað hefur orðið um Evrópu?
Afleiðingarnar fyrir þjóðfélagið og sjálfsmynd þjóðarinnar verða æ skelfilegri eftir því sem fjöldinn vex.
Innan um allt garg og skræki kvenvarganna skortir umræður um efnahagslega kosti hjónabands og nauðsyn þess að gera ungum Íslendingum kleift að stofna fjölskyldu.
Dæmin sýna að fjárhagur hjóna er yfirleitt betri en annarra. Að vanrækja þessa grundvallarreglu veldur ekki eingöngu persónulegu tjóni; það hefur víðtækar, áþreifanlegar afleiðingar sem móta efnahagslega stöðu yfir ævina.
Jafnvel innan Sjálfstæðisflokksins, hins meinta vígis íhaldsins, er hugmyndafræðilega rotnunin vel á veg komin. Framákonur flokksins eru persónugervingar meðalmennsku nútíma femínisma og breiða yfir vanhæfi sitt með innantómum frösum eins og „valdeflingu kvenna“.
Þegar flónska þeirra er gagnrýnd grípa þær til útjaskaðra aðferða: Að beita kynferði sínu sem skildi og sverði og fordæma gagnrýni sem kvenfyrirlitningu.
Ef hinn þögli meirihluti góðra, heilsteyptra, greindra og skynsamra íslenskra kvenna stígur ekki fram og lætur í sér heyra verður Íslandi óhjákvæmilega stefnt áfram til glötunar.
Rajan Parrikar fæddist í Goufylki Indlands, hlaut skaðmenntun í Bandaríkjunum og var endurbættur á Íslandi. Vefsetur hans er https://parrikar.com.