Það er áhugavert að skoða vinsældir stjórnmálamanna eða öllu heldur hve óvinsælir þeir eru hjá samborgurum sínum. Við ákváðum að skoða vinsældir þeirra í átta stærstu ríkjum hins vestræna heims en hægt er að sjá heildarlistann á vef Statista.
Samkvæmt Statista er Donald Trump vinsælasti þjóðarleiðtoginn og er sá eini sem yfir 50% landsmanna er ánægður með. Þá er hann eini leiðtoginn sem fleiri eru ánægðir með en óánægðir. Óvinsælasti leiðtoginn er Olaf Scholz en um 20% landsmanna eru ánægðir með hann og fast á hæla hans koma Emanuel Macron og Justin Trudeu með 22%. Um 70% landsmanna eru ósáttir við þeirra störf.
Þetta kann að koma mörgum á óvart, sérstaklega þeim sem fá heimsmynd sína frá rörsýn fréttastofu ríkisins (RÚV) og annarra meginstraumsmiðla.
Það er ekki bara á Íslandi þar sem landsmenn eru óánægðir með sína stjórnmálamenn heldur er um að ræða vestrænan vanda. Virðist sem að lýðræðið sé ekki að virka sem skyldi og sífellt fleiri spyrja sig fyrir hverja eru stjórnmálamennirnir að vinna? Þá vakna einnig upp spurningar hvers vegna engin umræða er um óvinsældir Vesturlandabúa með sína leiðtoga þetta í svokölluðu meginstraumsfjölmiðlum?
„Þá hefur verið róstur og óstöðuleiki í Evrópu að undanförnu“
Hugsanlega kann það að tengjast raunverulegum plönum Kristrúnar Frostadóttir og Þorgerðar Katrínar eins og þau birtast okkur eftir kosningar. Þrátt fyrir litla umræðu um bókun 35 eða inngöngu Íslands í Evrópusambandið hjá þeim stöllum fyrir kosningar þá hafa þær nú sett þessi mál í forgang.
Aðild Íslands að ESB tímaskekkja?
Erfitt er að sjá eftir hverju er verið að slægjast með því að ganga inn í Evrópusambandið. Á síðustu árum hefur hagvöxtur í sambandi verið lítill og hefur heimsálfan dregist aftur úr Bandaríkjunum. Fyrir 15 árum var hagkerfi Evrópu 10% stærra en hið Bandaríska en í dag er um fjórðungi minni en það Bandaríska. Þá er ekkert sem bendir til þess að þetta muni breytast enda sýna nýjustu tölur að hagkerfi bandaríkjanna er á góðu skriði á meðan hið Evrópska heldur áfram að staðna.
Þá hefur verið róstur og óstöðuleiki í Evrópu að undanförnu. Til að mynda féllu ríkisstjórnir Bretlands, Frakklands og Þýskaland á síðast ári og margar aðrar ríkisstjórnir hafa ýmist fallið eða eru óvinsælar hjá almenningi. Við Íslendingar þekkjum það vel. Þá hafa einnig verið stór bændamótmæli víða alla Evrópu.
Mikil óvissa er um framtíðarhorfur í álfunni og ólíklegt er að lífskjör muni batna þar á komandi árum. Skuldirnar eru miklar, evrópskir ráðamenn vilja stórauka framlög til hernaðarmála, þá er veðurguð Evrópu reiður og krefst sífellt meiri fórna og landamæri álfunnar eru galopin
velferðarflóttamönnum sem eru að sliga velferðarkerfið. Ljóst er að lítið fé verður til skiptanna þegar kemur að innviðafjárfestingu eða öðrum velferðarmálum.
Er þetta framtíð sem við viljum íslenskum börnum eða ættum við kannski að tileinka okkur fyrri siði, tala fyrir friði, eiga vinsamleg samskipti við Bandaríkin og halda í sjálfstæði þjóðarinnar?