Viðtekin skoðun mín – að íslenskar konur, með sínar Woke-pólitískar hugmyndir, séu að leiða þjóðina til glötunar – nýtur nú sífellt meiri viðurkenningar.
Daglega bætist við nýtt sönnunargagnasafn. Og rétt þegar maður heldur að þær hafi náð berggrunn heimskunnar, þá bora þær sig beint í gegn.
Nýjasta fáránleikinn kemur frá kvenkyns lögreglustjóra Íslands, sem hefur einhliða ákveðið að gera lögregluna „fjölbreyttari.“ Hver veitti henni þetta umboð? Var eitthvað kosið um þetta?
DEI-Fárið
Um allan heim hefur DEI-fárið (Diversity, Equity, Inclusion – Fjölbreytni, Jafnrétti, Inngilding) verið afhjúpað sem hættulegt glapræði.
En íslenskar konur eru ótrauðar og þjóta áfram stjórnlaust í hyldýpið.
Lögreglan er hryggjarstykki öruggs samfélags, ekki leikvöllur fyrir hugmyndafræðilegar tilraunir.
Þessi vitfirring mun hafa alvarlegar afleiðingar og sá í senn eitruðu fræi kerfisbundinna minnihlutakvóta.
„Eini skynsamlegi kosturinn er að skrúfa fyrir innflytjendakrana og hætta að dekra við þá sem þegar eru komnir hingað.“
Enn verra er að þetta opnar dyrnar fyrir fólk innan löggæslu sem er bundið menningarheimum og einni trúarhefð sem er í grundvallaratriðum andstæð íslenskum gildum og íslenskum lífsháttum.
Svíþjóð, sem vaknaði of seint til veruleikans, er nú að múta innflytjendum til að yfirgefa landið—opinber játning á fjölmenningarslysi sem hefur verið í smíðum í áratugi vegna stjórnlausrar innflytjendastefnu.
Ísland, blint og heyrnarlaust, marsérar hins vegar beint í sömu ógæfu.
Eini skynsamlegi kosturinn er að skrúfa fyrir innflytjendakrana og hætta að dekra við þá sem þegar eru komnir hingað.
Kynjajafnréttið
„Kynjajafnréttisverkefnið“ sem Katrín Jakobsdóttir og hennar líkar hafa haldið á lofti, afleiðingar þess sem nú eru sársaukalega augljósar, snerist aldrei um að byggja upp heilbrigðara, fjölskylduvænt samfélag reist á sterkum gildum.
Það spratt af biturð og gremju, meðvituð viðleitni til að gelda öfluga, karlmannlega víkingaorku og búa til þjóð geldinga.
Niðurstöðurnar eru óumdeilanlegar.
Fæðingartíðni Íslands er komin niður í 1,59, sögulegt lágmark.
Þjóðin er að leysast upp fyrir augum okkar.
„Biskupinn er enn eitt meistaraverkið sem, kemur í ljós, er betur að sér í transaktivisma og kannski jafnvel BDSM en í versum Biblíunnar.“
Námsárangur hefur hrunið; börn eiga erfitt með grunnlestur og stærðfræði. Ungar fjölskyldur hafa hvorki efni á húsnæði né getu til að stofna eða viðhalda fjölskyldum.
Á sama tíma sést Jakobsdóttir gæða sér á canapés í Abu Dhabi, landi olíusjeikanna—þessara eftirlætishetja „frelsis“ og „jafnréttis kynjanna.“
Skilur Ísland hinn kosmíska brandara?
Nýi forsætisráðherrann er af sömu mold gerð. Ísland, sem er algerlega þýðingarlaust á alþjóðavettvangi, getur hvorki haft áhrif á né breytt gangi heimsmála, en samt beinist augnaráð hennar að Úkraínu á meðan kreppan heima dýpkar.
Ekki einu sinni hið andlega svið hefur sloppið.
Biskupinn er enn eitt meistaraverkið sem, kemur í ljós, er betur að sér í transaktivisma og kannski jafnvel BDSM en í versum Biblíunnar.
Fyrir áratug, árið 2015, sendi ung íslensk kona frá sér hrópandi ákall um að flytja inn sýrlenska flóttamenn. Tíu þúsund íslenskir kjánar svöruðu kallinu. Í viðtali lofsyngdi hún þetta framtak:
„Flóttamenn eru mannauður, reynsla og færni. Flóttamenn eru framtíðar-makar okkar, bestu vinir okkar, næsti sálufélagi okkar, trommuleikarinn í hljómsveit barnanna okkar, næsti vinnufélagi, Ungfrú Ísland 2022, smiðurinn sem loksins lagar baðherbergið okkar, kokkurinn í mötuneytinu, slökkviliðsmaðurinn, hakkarinn og sjónvarpsstjarnan.“
Trommuleikarinn í hljómsveit barnanna okkar.
Hvernig gengur með hljómsveitina í Breiðholti?
Rajan Parrikar fæddist í Goufylki Indlands, hlaut skaðmenntun í Bandaríkjunum og var endurbættur á Íslandi. Vefsetur hans er https://parrikar.com