Tómas Valgeirsson skrifar:
Líkt og margir hverjir unnendur eftirheimsenda, blóðsúthellinga, eymdarsagna með yljandi vonarneista, þá hef ég ekki komist hjá því að kíkja á fyrstu þrjá þættina úr spennuseríunni The Last of Us. Þó samnefndi tölvuleikurinn teljist seint til neinnar snilldar er með ólíkindum hversu vel tekst til með aðlögun úr einum miðli í kvikmyndaformið. Þetta er grípandi gott!
Pedro Pascal (Joel), Bella Ramsey (Ellie) og margir hverjir aðrir nýta tíma sinn vel og ná auðveldri tengingu við áhorfandann. Framleiðslugildið hittir í mark og siglir allt í bæði þrælgóða uppvakningaseríu sem brýtur um leið ákveðið blað með því að splúndra þeirri mýtu um að bíóaðlaganir á tölvuleikjum séu alltaf rusl. Þetta er hægt. Þetta er skemmtilegt.
Það er ekki bara traust rennsli sem skiptir helstu máli hér, heldur tenging þessi við kjarna upprunalega leiksins. The Last of Us hugar að karakterum fyrst og síðan hasarnum; þetta gengur þá prýðilega upp sem sjálfstæð þáttaröð án þess að viðkomandi þurfi að kunna að ræsa leikjatölvu eða hafa haldið á stýripinna.
Þegar svona ágætis ástríða er lögð í form ‘tölvuleikjaefnis’ fram á við má fastlega gera ráð fyrir að stórrisar kvikmyndavera eigi eftir að stökkva á færibandið með aukinni dælu. Ofurhetjumyndir eru út, þættir eða bíómyndir byggðar á tölvuleikjum munu núna taka við. Þó almenningur megi óhjákvæmilega slaka örlítið á öllu hæpi og hæperbóli, þá er þetta fantaflott sjónvarp þegar allt kemur til alls og mikið bíó.
Kjósum Pedro.