Hún Jóhanna S. Hannesdóttir deildi á Facebook einkunnum sínum úr grunnskóla. Ógreind lesblinda varð til þess að hún var með frekar lágar einkunnir.
En eftir að hún fékk greiningu þá breyttist lífið hennar til hins betra og einkunnirnar hennar hækkuðu til muna. Hún er með mikilvæg skilaboð til allra varðandi lesblindu:
,,Þetta er vitnisburður minn úr grunnskóla. Ég man hvað ég skammaðist mín mikið fyrir þessar einkunnir á sínum tíma. Fannst þær staðfesta endanlega hvað ég væri ógeðslega heimsk og vitlaus. Samt var ég svo samviskusöm – lærði alltaf heima. Ég lærði og lærði og lærði. En gekk samt aldrei vel í prófum eða öðru.
Svo fór ég í FSu. Áfram héldu einkunnirnar mínar að vera í kringum 6 (það var hátíð ef ég fékk 7) þrátt fyrir að leggja mig ALLA fram við námið. Ég entist í þrjár annir, þá tók ég mér pásu frá námi.
Byrjaði svo aftur í FSu þegar ég var rúmlega tvítug. Þá byrjaði ég líka í þýsku hjá Ingis sem var fljótur að spotta það að ég væri lesblind. Eftir að hafa hitt námsráðgjafa var það staðfest að ég væri svo sannarlega lesblind. Í kjölfarið fékk ég lengri próftíma en það var eitthvað sem breytti ÖLLU fyrir mig. Í fyrsta skipti gat ég lesið og leyst prófin án þess að vera í tímastressi. Ég gat vandað mig við að lesa – lesið eins hægt og ég þurfti. Þegar ég vanda mig við að lesa og er ekki undir neinni tímapressu þá víxlast stafirnir síður í orðunum og ég fer síður línuvilt.
Eftir að hafa (loksins) fengið lesblindugreiningu og fengið lengri próftíma fóru einkunnirnar mínar loksins að batna. Allt í einu var ég farin að sjá 8-ur og 9-ur. Ég fékk meira að segja sérstaka viðurkenningu fyrir „framúrskarandi árangur í félags- og fjölmiðlafræði“ þegar ég útskrifaðist sem stúdent.
Svo fór ég í háskóla – meira að segja í þjóðfræðina þar sem maður þarf að lesa mörg hundruð blaðsíður í hverri viku. Að fara í háskóla var eitthvað sem ég bjóst aldrei við að ég myndi gera því að mér fannst ég alltaf vera svo „heimsk“ með mínar 5-ur og 6-ur í grunnskóla. Áður en ég fór í HÍ fékk ég fyrst löglega greiningu á lesblindunni hjá Rannveigu Lund á Lestrarsetrinu. Hún hjálpaði mér um leið að skija lesblinduna mína betur. Mér gekk mjög vel í háskólanum – með 8,7 í meðaleinkunn og fékk meira að segja 9 fyrir BA-ritgerðina mína. Ég, sem rétt náði samræmdu prófunum.
Þið sem eigið lesblind börn, viljið þið passa að þeim finnist þau aldrei vera heimsk. Það er mjög vond tilfinning að líða þannig, kannski alltaf. Segið líka við þau að þessar einkunnir séu alls ekki mælikvarði á það hversu gáfuð þau eru – já eða hversu góðar manneskjur þau eru! Einkunnasnobb er ferlegt fyrirbæri og getur farið virkilega illa með mann.
Og þið unglinga-fb-vinir mínir sem eruð með lesblindu og enn í skóla – ekki gefast upp! Stay in school! Það er alltaf hægt að læra nýja tækni og aðferðir til að tileinka sér námsefnið. Fyrir mig hjálpaði að teikna myndir því að ég man allt sjónrænt. Hittið námsráðgjafa eða aðra sérfræðinga sem eru menntaðir til að hjálpa fólki með lesblindu – til þess eru þeir. Já, og munið svo að margir af okkar mestu snillingum eru/voru lesblindir. Í raun og veru er lesblinda gáfa en ekki böl – heilinn í okkur virkar bara allt öðruvísi en öllum hinum. Sem er svo dásamlegt og stórkostlegt 
(Þessu má deila að vild)“