Það vita allir hvað það er neyðarlegt að detta.
Það fyrsta sem maður gerir eftir að maður hefur staðið upp er að líta í kringum sig til að kanna hvort einhver hafi orðið vitni að „dettinu“. Það er fátt verra en að átta sig á að vitnin voru fjölmörg. Þá fær maður marblett í egóið.
Það er vel hægt að ímynda sér skelfinguna sem fylgir því að detta á sviði þar sem eru tugir áhorfenda, sem hafa ekkert annað að gera en að stara á þig. „Dettinu“ var jafnvel sjónvarpað!
Það er víst ekki jafn auðvelt og margur heldur að hlaupa upp og niður tískupallana á 10 sentímetra háum hælum – eins og þessar myndir sýna og sanna:
