Andrés önd var og er ber að neðan og hann ber það svosum vel en það er ágætis samkvæmisleikur að skoða teiknimyndalógík, til dæmis í núverandi barnaefni í sjónvarpi allra landsmanna. Þetta er kannski ekki heilaþvottur en pottþéttur „forþvottur“ því það mynstur sem sem börnin sjá (ítrekað) í barnaefni verður að öllum líkindum endurtekið ofan í þau næstu áratugi.
Og ég segi bara: Daníel, farðu í buxur!
Ég er að tala við þig tígur. Daníel tígur og pabbi hans í Vinabænum eru almennt á rassinum. Mamman er hins vegar alltaf klædd neðan mittis. Daníel er yfirleitt í síðri peysu og pabbi hans líka, nema þegar hann er í náttfötum – þá er hann í náttbuxum. Mér er gjörsamlega fyrirmunað að skilja lógíkina í þessu. Það var meira að segja lobbíað fyrir því að hann yrði klæddur í eitthvað siðlegra. Sumum finnst þetta beinlínis villandi, t.d. þegar hann er að fara á klósettið og þarf ekki að gyrða niður um sig.
Við höfum öll furðað okkur á Kúlúgúbbunum. Að það rigni neðansjávar er gjörsamlega galið. Díma, þú þarft ekki regnhlíf – þú átt heima í sjónum. Og þar, í sjónum, er samt tjörn þar sem fuglar synda. Og þar eru líka tré þar sem kettir geta klifrað upp og fest sig þannig að krabba-slökkviliðið þurfi að koma með stiga til að bjarga þeim niður. Í alvörunni köttur, sem virðist anda neðansjávar, láttu þig bara fljóta til jarðar – slökkviliðið þarf ábyggilega að slökka alla neðansjávareldana sem geysa þarna í Kúlúgúbbalandi.
Eigum við að tala um Hvolpasveit? Af hverju geta hænurnar og kötturinn ekki líka talað? Ég ætla ekkert að fara út í þá (æpandi) staðreynd að Píla er eini kvenhvolpurinn í sveitinni og fær aldrei að vera aðal og Blíða borgarstjóri virðist verulega stressuð týpa og ekki starfi sínu vaxin, miðað við hvað hún þarf mikla hjálp við dagleg verkefni. Mér finnst bara veruleg mismunun að bara hundarnir megi tjá sig.
Það súrasta á RÚV þessi misserin hljóta að vera þættirnir um Gúnda. Handritshöfundarnir þar eru mögulega verulega lyfjaðir. Svo virðist sem þar sé einhver andsetin póstmódernísk tilraun í gangi með að blanda saman raunveruleika og sýru. Og FYI, bróðirinn er fiskur – eða einhvers konar fiska-hybrid. Altént, þar stendur ekki steinn yfir steini skynsemi minnar.
Friðþjófur forvitni. Maðurinn í gulu jakkafötunum! Hví! Hvað er með þennan gaur? Apinn og þessi undarlega stíliseraði einstaklingur eiga í mjög undarlegu vináttu/feðga/ofurhetju-skósveina sambandi. Apinn er eins og barn, en samt ekki. Hann bablar tóma vitleysu en leysir samt úr málum eins og sannur Sherlock. En maðurinn í gulu fötunum er samt bleiki fíllinn í herberginu. Enda á hann sér myrka colonial-baksögu.
Ég verð að segja að þættirnir um smábátinn Elías eru eins og ofurpródúserað meðvirknimyndband. Þar sem fókusinn er ekki á forvarnir. Mig langar bara að taka alla þessa báta og slá þá utanundir! Það er alveg snarmerkilegt í hversu mikið drama einn smábátur getur ratað.
En fátt gleður mig meira en sjálfumglaða svínið Ólivía. Ég bara kemst í gott skap við upphafsstefið. En ég skil ekki af hverju þau detta ekki öll framfyrir sig? Ég meina, þyngdarpunkturinn þeirra er algjörlega út úr kortinu – hausinn er fáránlega stór en fæturnir svo pervisalegir og göngulagið bara meikar engan sens. En mín samúð og skilningur er ávallt með Ólivíu og ég tek hana fram yfir Peppu Pig alla daga vikunnar.
Nú á ég bara eftir að árétta hversu mikið heimilisfólk elskar Stundina okkar. Ekki bara að allur aldur sitji límdur við skjáinn á línulegum sunnudögum heldur er efni þáttanna til umræðu af ólíklegasta tilefni. Eins og til dæmis þegar ungt fólk pælir í því hvort þau noti ekki ábyggilega sama slímið aftur og aftur, það er nefnilega umhverfisvænna.
Ertu með skoðun. Deildu henni! Við erum líka á Facebook.
Lækaðu og þú missir ekki af neinu forvitnilegu foreldra-tengdu á Nútímanum.