Jæja, ég ætla að segja eitt varðandi þetta tilbúna drama sem tröllreið fjölmiðlum landsins eins og einhver farsi um helgina.
Það sem mér hefur þótt alveg ótrúlegt undanfarna daga er hvað mörgum finnst það léttvægt að segja við konu: „Það er ekkert sell í því að hafa konu með barn á brjósti í sjónvarpi“ og krefjast þess í kjölfarið að kona yrði rekin vegna óléttu.
Svo tekur fólk á lofti þessa súkkulaðimolasögu sem ég hló að við blaðakonuna og sagði henni að vera ekkert að birta því að hún væri svo fáránleg að hún skipti engu máli.
Ég hata ekki þennan mann. Mér er í raun alveg sama um hann og ber engan kala til hans. Ég fíla meira að segja nokkur af lögunum hans. Ég hef nákvæmlega ekkert pláss fyrir reiði í hjarta mínu.
Það sem ég ræddi um í viðtalinu var einfaldlega mín reynsla sem ég hef fullan rétt á því að ræða. Þetta var ömurleg hegðun samstarfsmanns í minn garð, með ítrekuðum slæmum „bröndurum“ sem ég sá engan húmor í og setti mörk sem hann fór yfir.
Ég fór að hugsa, ef að kona sem ynni í banka myndi segja sögu sína um að samstarfsmaður myndi til dæmis kasta í hana gúrkubitum, kalla hana feita — of feita til að vinna í banka og krefjast þess að hún yrði rekin því að hún væri alltof feit til þess að vinna í bankanum.
Ef að kona sem inni á leikskóla, sem yrði vikið úr starfi fyrir að vera ólétt og samstarfskona myndi segja að það væri ekki gott að það væri hér kona með barni á brjósti í kringum börnin, yrði það talið einelti?
Af hverju er þetta tekið eins og eitthvað grín af því að um er að ræða skemmtikrafta og annar þeirra er þekktur fyrir að lenda í deilum við fólk?
Ég hef heilsað honum eftir þetta allt saman, kommentað á Facebook í léttu gríni og átt við hann kurteis samskipti af því að ég gerði mér snemma grein fyrir því að hann hreinlega vissi ekki betur og, eins og margir, er ekki búin að læra þá mikilvægu lexíu að segja einfaldlega: „Fyrirgefðu“ — án háðs og réttlætinga.
Ég nafngreindi hann ekki, ætlaði mér aldrei að gera það en hann gerði það alveg sjálfur og valdi að taka þetta langt úr fyrir kassann með tweetum, kommentum, Facebook-statusum, lítilsvirðingu og stríðni.
Fyrir mér er þetta miklu stærra en ég. Miklu stærra en hann (þó ótrúlegt megi virðast). Þetta snýst um samfélagslegt viðhorf til kvenna, óléttra, með börn á brjósti og almennt kvenna á öllum aldri á vinnumarkaði.
Að draga þetta í einhvern kommentakerfadramaslag, sem fjölmiðlar taka og prenta sem eitthvað stríð, er að mínu mati sorglegt því að það er alltaf verið að beina athyglinni að öllu öðru en augljósasta punktinum.
Árið er 2016 og ég vona innilega að þegar að dóttir mín fer á vinnumarkaðinn, að svona sögur verði jafn ótrúlegar og sögur af risaeðlum.
Hvernig samfélagið kom fram við konur.
Með bros á vör og von í hjarta.
Þórunn.
Færslan birtist á Facebook en er birt á Nútímanum með leyfi Þórunanr Antoníu.